Heel vaak als ik met Billie ga wandelen zie ik, op het einde van onze wandeling, waarna we dus terugkeren, een meneer die werkt in een bedrijfje waar hij een groot raam heeft aan zijn bureau, waardoor ik hem altijd zie zitten. Hij is de “meneer” geworden. En zo spreek ik er ook over tegen mijn ouders. 😀
Maar vandaag was het anders, vandaag deed hij de deur even open en hebben we heel even gepraat. Ik ben zijn naam alweer vergeten 🤦♀️ (sorry meneer 😀) maar ik ga zijn naam nog wel ‘ns vragen! En ik ga hem ook eens een visitekaartje geven! 🙃
Toen we daarstraks aan het praten waren, vroeg hij of ik werk, waarop ik neen antwoordde. Dan zij hij iets waarmee hij bedoelde dat ik ‘n gelukszakje ben.
Ik weet niet meer precies welke uitdrukking hij gebruikte, het was iets als in dat ik dan van het goede leven ben ofzo.
